ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ – “ΕΣΤΙΑ”

Πώς θα ήταν το προσωπικό μας σύμπαν εάν μπορούσαμε να το δημιουργήσουμε εμείς, από το μηδέν, μετά από μία κατάσταση οποιουδήποτε πρόσημου; Σε ποια θεμέλια θα στηριζόταν και ποιες αξίες θα το ενδυνάμωναν; Την δική της εκδοχή σε αυτή την αναγκαιότητα παρουσιάζει η Στέλλα Μελετοπούλου στην έκθεση «Καταβολές», καλώντας το κοινό να σκύψει επάνω στα έργα και να αφουγκραστεί τις δικές του καταβολές, χρησιμοποιώντας τον αμφισβληστροειδή της ψυχής του.

Οι αποχρώσεις των χρωμάτων που πρωταγωνιστούν –μπλε και κίτρινο– μας παραπέμπουν άλλοτε στην χαρτογράφηση του βυθού της θάλασσας ή μέρους του σύμπαντος με αστερισμούς, άλλοτε σε πανοραμική θέαση πλήθους ηλιοτροπίων ή άλλων κίτρινων ανθέων, ακόμη και σε κάποια έρημο με διάσπαρτες οάσεις, ή χάρτες με τον ιστό κάποιας πόλεως. Τα δύο αυτά χρώματα κυριαρχούν τόσο στα έργα σε καμβά όσο και στις τρισδιάστατες εγκαταστάσεις της· τις «διαβάζουμε» ως σχεδίες και ως παραλλαγές ονειροπαγίδων, ενώ η εγκατάστασις «Σύμπαν IV» (2022) δίδει την αίσθηση στολιδιών αποτελουμένων από σύμβολα και άλλα γεωμετρικά σχήματα που παραπέμπουν σε θραύσματα ουράνιων σωμάτων και τα οποία έχουν δημιουργηθεί με υλικά όπως το μπαμπού, το ξύλο, το βαμβάκι, το μαλλί, το χαρτί, στο σύνολο των έργων που παρουσιάζονται χρησιμοποιεί επίσης ακρυλικό και μελάνι.

Στο «Σύμπαν IV», εντοπίζουμε, ανάμεσα σε άλλα, το γράμμα «Α», το οποίο επίσης το έχουμε διακρίνει μεταξύ άλλων στα ζωγραφικά της έργα. Είτε το προσεγγίσουμε ως το πρώτο γράμμα της αλφαβήτου, είτε ως το πρώτο γράμμα λέξεων με ιδιαίτερη σημασία –όπως αγάπη και αλληλοκατανόηση– αποτελεί μέρος μίας αρχής. Σε αυτή την αρχή η δημιουργός περιλαμβάνει το στάχυ, που παραπέμπει στην γη και την τροφή.

Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο έχει αποδοθεί, συνειρμικά ανακαλεί στην μνήμη μας τα φύλλα των δέντρων· πέφτουν από τα κλαδιά και κινούνται στον χορό του ανέμου ώσπου να ξαναπέσουν και να σπάσουν από το διάβα των περαστικών. Μία κατάσταση ευθραυστότητος την οποία ούτως ή άλλως μεταφέρουν τα έργα της Μελετοπούλου, δημιουργημένα σε μία εξ ίσου εύθραυστη περίοδο, εκείνη της κοινωνικής απομονώσεως λόγω της πανδημίας.

Λεπτομέρειες στα έργα της όπως οι μορφές ζωής που ο αμφιβληστροειδής μας εντοπίζει στο κίτρινο ή το μπλε φόντο –ψάρια, χελώνες, άνθη, δέντρα– υπογραμμίζουν, θα λέγαμε, την ανάγκη καθενός να βρεθεί στο φυσικό περιβάλλον και την πληρότητα που νιώθει κάθε φορά που βρίσκεται εκεί. Σε συνδυασμό με τις λέξεις που αυθόρμητα αρθρώνουμε κάθε που εντοπίζουμε γράμματα της αλφαβήτου στα έργα της, πιθανώς επιβεβαιώνουν την σημασία των καταβολών μας, της μετασχηματιστικής και προσαρμοστικής μας ικανότητας να επιβιώσουμε, ψυχικά και σωματικά. Ενώ έννοιες που σχετίζονται με την συνέχιση, την βιωσιμότητα, την εξέλιξη και την εσωτερική επανάσταση βρίσκονται υπό μια διαρκή επανεξέταση και ανάλυση.

Η έκθεσις, την οποία επιμελείται ο Κώστας Πράπογλου, φιλοξενείται έως τις 14 Μαΐου στην γκαλερί «Σκουφά» (Σκουφά 4).